وقتی فرآیند تولید یک نمایشنامه به نمایش صحنه‌ای، گاه سال‌ها طول می‌کشد و اگر این فرآیند با بدسلیقگی‌ها یا ناداوری‌های گروهک‌های بازخان و بازخوان و بازبین و بدبین مواجه نشود در انتها محدود به چند اجرای معدود در یک شهر و محل خواهد بود چرا باز نوشتن نمایشنامه؟ در زمانه‌ای که یک گروه نمایشی اگر بخواهد بهترین اجرای خود را اغلب بی‌دعوت کسی، به شهر و استان‌های دیگر ببرد به هزار و یک دلیل انسانی و غیر‌انسانی نمی‌تواند، پس ناشکفته، پرپر می‌شود چرا ما باز هم نمایشنامه می‌نویسیم؟ ریشه وتاریخچه‌ی نمایشنامه‌نویسی را می‌توان در تراژدی‌های یونان باستان و از رهنمودهای فیلسوفانه‌ی معلم بزرگ ارسطو جستجو کرد. حدود دو هزار و پانصد سال پیش ارسطو بر اساس طبقه‌بندی کردن عوامل مشترک در آثار دراماتیکی که تا آن زمان به رشته‌ی تحریر در آمده بود، با کشف علل موفقیت عده‌ای و عدم توفیق گروهی دیگر از این آثار، اقدام به تدوین اصول تراژدی کرد. ارسطو تراژدی را مشتمل بر شش جزء دانسته است: داستان، اخلاق، گفتار، فکر صحنه‌آرایی، آواز. کتاب «نویسش در نمایش» نام کتاب منتشر شده مهدی پوررضائیان، عضو هیات علمی دانشگاه شاهد است. در این کتاب ۶ گونه نمایشنامه‌نویسی به طور کامل توضیح داده شده است. نمایشنامه‌هایی تالیفی از خود نویسنده به عنوان مثالی برای مباحث تئوریک نیز از دیگر بخش‌های این کتاب است. پس از خواندن این کتاب شما دیگر از دیدن فیلم‌های مبتذل بازاری یا نمایشنامه‌های خودمانی (عامه پسند) لذت نخواهید برد و سعی خواهید کرد توجه خود را روی خصال و صفات ذاتی یا اکتسابی قهرمانان حوادث که از پیچیده‌ترین نکات هر اثر دراماتیک (نمایشی) است و علل روانی و معنوی بروز حوادث متمرکز سازید. «نویسش در نمایش» حاوی ۶ مقاله و ۱۴ نمایشنامه نو و تازه است. این کتاب دو بعدی است و جنبه‌های هنری و آموزشی را توامان داراست. دانشجویان هنرهای نمایشی مخاطبان اصلی این کتاب هستند، البته علاقه‌مندان به ادبیات و روان‌شناسی نیز می‌توانند از این کتاب بهره ببرند. در این کتاب ۶ نوع نویسندگی نمایش که از دیرباز در جهان و ایران به عنوان مشهورترین گونه‌ها در ادبیات نمایشی محسوب می‌شوند، به طور کامل شرح و توضیح داده شده است. در ادامه نیز برای انتقال بهتر ایده‌ها و آموزه‌های نظری نمایشنامه‌هایی به عنوان مصداق یا نمونه آمده است. در واقع در این کتاب مخاطب در ابتدای هر فصل با چیستی و چگونگی یکی از انواع نمایشنامه‌های دینی، سیاسی، روان‌شناسانه، مونودراما، طنز و تعزیه آشنا شده و در ادامه حداقل دو و حداکثر چهار نمایشنامه از همان نوع را پیش‌رو دارد. نام این نمایشنامه‌ها به ترتیب عبارتند از؛ «همروانی»، «گناه روان»، «سقراط من»، «قرنطینه»، «شب‌های روزافزون»، «دوشیزه‌ی خاموش»، «خنیایش»، «دقیقه‌های دق»، «علی اکبل»، «غمنامه آرش»، «سگ‌ترین خنجر»، «راس هجدهم»، «آشتی با یخ» و «کمی از هرگز».
سبد خرید
