شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی طوسی Shahnameh

در آسمان ادبیات حماسی ایران نام حکیم ابوالقاسم فردوسی همچون خورشید می درخشد. سوای متن و داستان های حماسی شاهنامه و لحن شورانگیز آن در سراسر کتاب، عمل فردوسی در نوع خود یک عمل حماسی و ملی محسوب می شود. این شاعر گرانقدر زمانی شروع به سرودن و جمع آوری و بازتولید افسانه ها نمود که زبان پارسی رو به انحطاط و فراموشی بود و واژه های بیگانه روح و جان این زبان کهن را می جویدند. با وجود این که در زمان سرودن شاهنامه، زبان ادبی و علمی غالب کشور زبان عربی بود، حکیم ابوالقاسم فردوسی چنان در سرودن این ابیات دقت و سلیقه به خرج داد که در قصر بلند پنجاه هزار بیتی اش تنها هشتصد و شصت و پنج واژه ی عربی یافت می شود. این اثر شکوهمند که حاصل سی سال تلاش و زحمت پیر سخنور پارسی است، از سه بخش اساطیری، تاریخی و پهلوانی تشکیل شده و در مجموع بزرگ ترین اثر سروده شده به فارسی و یکی از بزرگ ترین آثار در ادبیات حماسی جهان شمرده می شود به طوری که بازتاب عظمت و جلال شاهنامه را می توان در کلام شاعران و نویسندگان بزرگ همچون ویکتور هوگو و گوته دید که آشکارا به ستایش این اثر و کار فردوسی پرداخته اند. هم اکنون شاهنامه ی فردوسی بر اساس نسخه ی مسکو به کوشش دکتر سعید حمیدیان توسط نشر قطره به چاپ رسیده است. از ویژگی های این نسخه ی شاهنامه می توان به اصلاحات و ویرایش ها، هماهنگ سازی و همگون سازی متن ترجمه روسی و تبدیل اختصارها به نشانه های فارسی، ویرایش فهرست ها، متن، غلط های چاپی، حواشی و ویراستاری و آماده سازی کتاب برای چاپ توسط دکتر حمیدیان اشاره کرد.