کتاب دیوان شمس تبریزی آسان خوان Divan Shams Tabrizi

شعر زبان احساس است. اغلب با خواندن شعری، عواطفی در ما برانگیخته می شود که می تواند از جنس عواطف شاعر باشد و به این ترتیب میان شاعر و خواننده همبستگی ایجاد شود. وقتی انسانی دچار رنج و الم روحی می شود به هر وسیله ای تلاش می کند تا این غم را ابراز کرده و راهی برای اظهارش بیابد. راه مولانا شعر بود. دور افتادن از دوست و مراد همیشگی اش، شمس تبریزی، او را چنان واله و سرگشته کرد که وی را زبان دیگری برای ابراز این شیفتگی نبود. لذا طرب انگیخت و غزل سرود و غزلیاتش را به مقصد دوست روان ساخت. موسیقی تند غزل های مولوی در دیوان شمس، یادآور مجالس سماع است و استفاده ی او از واژه های عامه، نوعی سنت شکنی در ادبیات رسمی دوران خویش محسوب می شود. به این ترتیب مولوی سعی دارد تا قضاوت شعر را به عهده ی مردم عامه بگذارد، چرا که مخاطب اصلی شعر او، هر انسان آزاده ایست که شیفته ی چیزی در این جهان است. خواه آن هستی و نیستی باشد، خواه خود و خدا. خواه زیبایی و عشق باشد، خواه آزادی و اختیار. تمامی این مفاهیم در سایه ی ملاطفات شمس تبریزی در جان شیفته ی مولانا برانگیخته شد و با هجرت او، این آتشفشان عشق خروشیدن گرفت و هر کدام از گدازه هایش غزلی شد بر دیوان شمس تبریزی. تخیل مولانا در این دیوان مرز ندارد و از هر عنصری برای به تصویر کشیدن عظمت و کبریای جهان بینی اش استفاده می کند. نسخه ی آسان خوان دیوان شمس، با علامت گذاری و معنای واژگان سخت، خوانندگان را در برقراری بهتر ارتباط با اسرار این گنج جاویدان مولوی یاری می کند.