کتاب «پاره های انسان شناسی آنارشیستی» اثر دیوید گرابر، انسانشناس تلاش میکند تا زمینههایی از تحقیقاتی را که روشنفکران ممکن است در ایجاد بدنه منسجمی از نظریه اجتماعی آنارشیستی کشف کنند، ترسیم کند. گرابر معتقد است که انسانشناسی بهعنوان یک رشته دانشگاهی که میتواند به وسعت جوامع و سازمانهای انسانی نگاه کند، ساختارهای اجتماعی و اقتصادی جایگزین را در سراسر جهان مطالعه، تجزیه و تحلیل و فهرستنویسی کند و مهمتر از همه، این جایگزینها را به جامعه ارائه کند. یکی از برجستهترین پیشنهادهای این جزوه، مفهوم سنتی آنارشیستی از رویارویی تهاجمی با دولت را به چالش میکشد. او مثالی از قبیله ای می آورد که با طرد تمام اقتدار دولتی و سازماندهی جامعه خود بر اساس خطوط بسیار برابری طلبانه، توانستند خودمختاری و فرهنگ خود را برای چندین دهه، تا به امروز، نه با مقابله با دولت، بلکه با عقب نشینی، ادامه دهند.