در میان سبک های شعری گوناگون، ترانه سرایی را برگزیدم. چرا که در این سبک درونمایۀ حسی و معرفتی شعر به راحتی توسط ابزار پر توانی به نام موسیقی متبلور شده و نتیجۀ هم افزایی این دو هنر برای همگان ملموس خواهد بود. زیرا ترانه، یعنی گویش زندگی، عاری از هرگونه تکلف. زمانی که حس یا مفهومی که درک کرده ایم را آنطور که در زندگی روزمره به زبان می آوریم، می نویسیم و آن را با وزن، منظم می کنیم و گاهی اوقات با انواع سجع و تلمیح و تضاد و یا هر چیز دیگر که از شعر غنی پارسی میراث دار هستیم، می آراییم. هنوز ترانه نگفته ایم، مگر اینکه همۀ اینها به یکباره شکل گیرند و توجه اصلی شاعر به صنایع ادبی نبوده باشد، به طوری که استفاده از این روشها از روشن و روان بودن شعر نکاهد و لحن روزمره آن از دست نرود.