احمدرضا احمدی در خانواده ای نسبتا پرجمعیت، کوچک ترین فرزند بود و خانواده اش از اهالی کرمان که خیلی زود او را به تهران کوچ دادند. تهران، آن زمان آماج فعالیت های سیاسی و پویایی شعر نو بود و احمدی نیز مانند بسیاری دیگر از هم نسلانش، شعر نیمایی را برای رسیدن به خواست درونی خود در ساحت سرایش، به کار گرفت تا ضمن نگاهی دقیق و عمیق به ادبیات باستان، در شعر معاصر حرکتی نوین کند. حاصل یک عمر کوشش بی وقفه اش آثار متعدد منظوم و منثور است که بسیاری از آن ها به زبان های بسیاری ترجمه شد. دوستی احمدی با اهالی موسیقی و سینما نیز از سنین دبیرستان آغاز و ادامه دار شد و نتیجه این دوستی در کانامهٔ وی نمونه های متعدد از دکلمه، صداپیشگی، حضور در نمایش و فیلم های مستند، سینمایی و پویانمایی است. کسب جوایز متعدد داخلی و خارجی و نیز نامزدی او برای جایزه هانس کریستین اندرسن نمای دیگری از ظهور و پویایی احمدی است که نامش را نزدیک به هفت دهه در خاطر چندین نسل تثبیت کرده است.