دانای دادار را سپاس بی شمار که باری دیگر مرا از مهر ونواخت بسیار خویش بهره مند و برخوردار گردانید و توان آن ارزانی داشت که جنگی از جستارها و نوشته هایم را در دفتری گرد آرم و فراپیش خوانندگان اندیشمند و سخن سنج و ادبدوست بگذارم، با این امید و آرمان که مگر خواندن آنها این گرامیان فرهیخته را خوش و دلپسند بتواند افتاد و کلیدی کارآمد به دستشان بتواند داد تا درهایی تاکنون ناگشاده را از فرهنگ گرانسنگ ایران و زبان دلاویز پارسی و ادب شگرف و شورانگیز آن بر روی خویش بتواند گشاد، ادب و زبان و فرهنگی فسونبار و ماندگار که مایه نازش و سرافرازش هر ایرانی در پهنه گیتی است و پایگاه و پایندان جاودانگی ایران، چونان بهینه بوم فرمند فرزانگی و فرهنگ و فرهیختگی.