پیدایش علوم مدرن در سده ی هفدهم میلادی درک و دریافت ما را از طبیعت ژرفنا بخشید. در سه سده ی گذشته هم پیوسته انگاره های تازه ای از طبیعت از دل الهیات، سیاست، اقتصاد و علوم به ویژه دانش های مربوط به دنیای مادی سربرآورده اند. اکنون که وارد جهش زیست محیطی به میزان بی سابقه ای شده ایم، وضعیت حتی ناپایدار تر هم شده است. شماری به آن دوران آنتروپوسین می گویند، اما بهترین توصیف آن رژیم تازه ی آب و هوا است و از این رو رژیم تازه ای است زیرا بسیاری از پیوندهای نامنتظره میان فعالیت مردمی و دنیای طبیعی؛ ما را ناگزیر می کند تا دفتر برداشت های پیشین از طبیعت را از نو بگشاییم و چیزی را که در درون آن ها بسته بندی شده از نو توزیع کنیم. اکنون پرسش این است: چه چیز جایگزین راه و روش های گذشته ی نگاه کردن به طبیعت می شود؟ « برونو لاتور» در این شش سخنرانی درباره ( دین طبیعی ) این بحث را پیش می کشد که شخصیت پیچیده و مبهم « گایا (گیتی) » راهی آرمانی را برای از هم بازکردن گره خوردگی جنبه های اخلاقی، سیاسی، دین شناسانه و علمی برداشت دیگر نخ نما شده ی طبیعت است. درحالی که شروع به سازگار کردن خود با رژیم تازه آب و هوا می کنیم، لاتور بستر زمینه ی کار برای همکاری آتی دانشمندان، دین شناسان، کنش گران و هنرمندان را آماده می کند و...