کتاب سیری در شعر عربی اثر حبیب الله عباسی، خود نوعی ارزیابی دیگر از شعر عربی است. در بخشی از این کتاب می خوانید: به عقیده ادونیس، ما سنتی ها و غیر سنتی ها معرفت درستی از شعر عربی نداریم. آنچه را عصر نهضت می نامیم بعد از عصر انحطاط که هزار سال و اندی به طول انجامید، چیزی جز تقلید نمونه های سنتی نیست. تنها به شکل بسنده می کند و از روح حقیقی شعر دور است. از این رو می توان عصر نهضت را دوره ی زنده کردن اسلوب های زبانی قدیم دانست، نه احیای روح زبان عربی، چرا که بیشتر از زاویه ی صرف و نحو به زبان نگریسته شده است، نه از زاویه ی شعر و ابداع و از این رو نه شعر عربی و نه روح عربیت در این دوره فهمیده نشد. سنت شعری غنی و بلندمدت قوم عرب، ذائقه ی ادبی او را تباه کرده و به تبع نگرشش به شعر را نیز هم. بنابراین در این منتخب تنها زیبایی، معیار انتخاب بوده و نه محتوای سیاسی یا ایدئولوژیک شعر.