کتاب پرسه 4 Parseh

این کتاب با داستان های «دره کناری» از امیرحسین معتمد، «شکارچی» از نسرین اسدی، «فرحزاد» از لیزا فاخر، «ماهی های ریز بنفش» از لیلا امیری، «حریم عمومی» از سمیه صوفیان، «مادرم چتری است که در روزهای بارانی بسته است» از مینا رحمتی، «عصاره سنگ» از مرضیه صادقی، «تمام آدم های این نامه مرده اند» از بهاره ارشدریاحی و «ماهی ها» از مولود قضات همراه است. حسین سناپور در مقدمه کتاب با عنوان «نویسنده کیست؟» نوشته است: انگار ناگریزم بگویم کسی نویسنده می شود که گریزی از نویسندگی نداشته باشد. یعنی او برای درآمد لزوما نمی نویسد (چه از این راه به درآمد خوبی برسد و چه نرسد). برای شهرت نمی نویسد (چه آن را دوست داشته باشد، چه نداشته باشد). برای موفقیت هم حتی نمی نویسد (دست کم موفقیت به معنایی که در ذهن دیگران است). برای این می نویسد، چون بهترین کاری است که می تواند بکند. برای این می نویسد، چون واقعی ترین کاری است که می تواند بکند. چون فکر می کند واقعا با نوشتن می تواند کاری بکند. چون فکر می کند وجودش بدون نوشتن چیزی کم دارد. چون فکر می کند ننوشتن بیش تر او را می ترساند تا نوشتن. چون فکر می کند به رضایت درونی خودش بیش تر نیاز دارد تا رضایت و تأیید دیگران.