سوآمز در این کتاب علاوه بر توضیح و شرح دستاوردهای فیلسوفان در راستای ایجاد چارچوبی نظری برای مطالعه زبان، به بررسی مفاهیم بنیادینی مانند حقیقت، ارجاع و معنا به عنوان محورهای اصلی بحث در فلسفه زبان می پردازد که البته این موضوعات برای فلسفه به معنای عام کلمه نیز اهمیت دارند. وی در بخش اول کتاب خود توضیح می دهد که چگونه فیلسوفانی چون فرگه، راسل، تارسکی، کارناپ، کریپکه و کاپلان تکنیکهای دقیقی برای درک زبان و منطق ریاضی طرح کرده و توسعه داده اند و چگونه این روشها در راستای مطالعه زبانهای طبیعی انسانی بسط و توسعه یافته اند. این کتاب سپس به بررسی تفکری جدید در باب گزاره ها، امکان و نیز رابطه میان معنا، حکم و دیگر جنبه های کاربرد زبان می پردازد.