نویسنده ی کتاب پیش رو در سه بخش مجزا به مطالعه ی تحلیل گفتمان انتقادی و دو حوزه ی علوم شناختی به نام های روان شناسی تکاملی و زبان شناسی شناختی که نقش بسزایی را در گویایی بیشتر تحلیل گفتمان انتقادی ایفا می کنند، می پردازد. او رویکردهای تحلیل گفتمان انتقادی، توانایی های شناختی دخیل در ارتباطات همکاری و ضد همکاری، نقش راهبردهای ارجاعی در ساختار گفتمانی محدوده های گروهی، راهبردهای گزاره ای، پیوستگی معنایی درونی و بیرونی متن، عناصر سازنده ی مفهوم سازی، اثرات راهبردی و ایدئولوژیکی استعاره و یک نوع عملکرد انطباقی به نام نیرو- پویایی را مورد بررسی قرار می دهد. تحلیل گفتمان انتقادی راهکاری پژوهشی است که به گونه ای انتقادی به تجزیه و تحلیل رابطه ی میان زبان و جامعه می پردازد.