یک اثر هنری مدرنیستی بنا به تعریف «غیرقابل درک» است. به عنوان یک شوک عمل میکند، بهعنوان برهم زدن ضربهای که رضایت روزمره ما را تضعیف میکند و در برابر ادغام شدن مقاومت میکند. با این حال، کاری که پست مدرنیسم انجام میدهد کاملا برعکس است: او معتقد است که محصولاتی با جذابیت انبوه هستند. هدف درمان پست مدرنیستی این است که خانه داری اولیه آنها را بیگانه کند: "فکر می کنید آنچه می بینید یک ملودرام ساده است که مادربزرگ شما در دنبال کردن آن مشکلی ندارد" با این حال، بدون در نظر گرفتن تفاوت بین علامت و سینتوم/ساختار گره بورومین/این واقعیت که زن یکی از نامهای پدر است... شما کاملا نکته را از دست دادهاید!' اگر نویسندهای هست که نامش مظهر لذت تفسیری «بیگانهکردن» پیش پاافتادهترین محتوا باشد، او آلفرد هیچکاک است (و - انکار آن بیفایده است - این کتاب بینهایت در این جنون شریک است). در این کتاب فوقالعاده از مطالعات موردی، هیچکاک روی کاناپه تحلیلگر قرار میگیرد، زیرا مشارکتکنندگان آن شور و شوق بینظیر و جریان تئوریکی را در کل آثار هیچکاک، از پنجره عقبی تا روانی، به عنوان نمونهای از آشنایی زدایی «پسامدرن» به ارمغان میآورند. با شروع از این فرض که «همه چیز معنا دارد»، محتوای روایی ظاهری و رویههای رسمی فیلمها تحلیل میشوند تا تکثیر غنی مکانیسمهای ایدئولوژیک و روانی در کار را آشکار کنند. اما هیچکاک اینجاست تا خواننده را به سمت ملاحظات «جدی» مارکسیستی و لاکانی در مورد ساخت معنا سوق دهد. این کتاب به موقع، تحریک آمیز و اصیل، مطمئنا به نقطه عطف مطالعات هیچکاک تبدیل خواهد شد.