کتاب حاضر، نگاهی میان رشته ای به برهه ای از تاریخ هنر تئاتر در ایران است که پنجره نشانه شناسی فرهنگی به سمت آن گشوده شده است. پنجره ای که می تواند زوایایی تازه را نمایان سازد. پژوهش حاضر در راستای تأکید بر اهمیت این جریان شکل گرفت. محصور ماندن در دام نگاه و روشی خاص و تکرار آن در امر پژوهش، جامعه ای تک آوایی را پدید می آورد که علاوه بر ایجاد بن بست های آکادمیک، سبب ساز تکرار انگاره هایی می شوند که بارها و بارها مورد بازخوانی قرارگرفته اند. تئاترهای اجتماعی، تئاترهای تاریخی، نمایشنامه های اخلاقی، شعر و بازنمایی فرهنگی، جریان شناسی حرکت های ادبی، شعر و بازنمایی فرهنگی برخی از محورهای مورد بحث در این کتاب هستند.