اگرچه در نگاه اول به نظر می رسد که "خسرو باباخانی"، نویسنده ی رمان "خسرو شیرین"، موضوع کلیشه ای و به زعم برخی، موضوع پیش پا افتاده ی عشق را برای کتابش انتخاب کرده است، با این حال دیدگاه او نسبت به این مساله منحصر به فرد است و خلاف فرض نخست را به خوانندگان ثابت می کند. "خسرو شیرین"، داستانی عاشقانه و عادی با فراز و نشیب های معمول یک رمان عاشقانه نیست. "خسرو باباخانی" با پرداختن به عشق های خسرو، پیش فرض های عاشقانه را زیر پا می گذارد! کمدی پنهان این اثر حاوی یک جنبه ی آموزشی است و این سبک، یک نوع نوآوری ادبی است که وسیله ای برای نمایش حس ها و فضاهای مختلف شده است. داستان در سال های منتهی به انقلاب، در دوران نوجوانی شخصیت اول قصه آغاز می شود و در سال های اولیه جنگ ادامه می یابد. زمینه ی روایت، آبادان است که از سال های پس از جنگ جهانی دوم تا کنون یکی از متمایزترین مناطق شهری ایران بوده است. "خسرو باباخانی" سعی کرده با بهره گیری از نگارشی شاداب و همچنین ساده، احساس و نوع نگاه قهرمان قصه به جهان را از این طریق به ما منتقل کند. نثری که گام به گام ارزش های فرمی متنوعی را در اختیار ما قرار می دهد. این کتاب نه تنها سعی می کند چیزهای خوبی برای انتقال از نظر محتوایی داشته باشد، بلکه خلاقیت در فرم هم در آن به چشم می خورد. جنب و جوش و تحول شخصیت اصلی و همچنین تغییر محیط اجتماعی، در "خسرو شیرین" به تصویر کشیده شده است و نویسنده با دیدگاهی فراتر از عشق زمینی، اقدام به بررسی موضوعات و وقایعی نموده که کمتر کسی به آن پرداخته است.