اکثریت ما سال ها تلاش میکنیم تا بفهمیم چه کسی هستیم،اما هرگز به نتیجه نمیرسیم،اگر ما نمیتوانیم خودمان را توصیف کنیم،نباید این اجازه را به دیگران بدهیم که بر حسب نژاد،جنسیت،گذشته و محیط،ما را توصیف کنند. ما انگ هایی را که حبس مان میکند و به دنبال آن اجازه نمی دهند بزرگترین استعدادها و توانایی هایمان را بشناسیم،میپذیریم.بنابراین چگونه میتوانیم از این شرارهایی میابیم؟ پاسخ آن است که باید تفکری را که نسبت به خود و توانایی هایمان داریم،تغییر دهیم. نظام های آموزشی به ما یاد نمیدهند که چگونه فکر کنیم،آنها به ما نشان میدهند که چگونه حفظ کنیم ،امتحان دهیم و سپس با نمره ای که میگیریم،برچسبی بر ما میگذارند و ما هم خیلی زود،هرآنچه را آموختیم،فراموش مکنیم...