کتاب کلاغمرگی Kalaghmargi

در پایان شعری از کتاب « کلاغمرگی» را می خوانیم: باید این شعر را برای تو می گفتم در من اما زاینده رود غمگینی از پا نشسته ست، که آدم ها روی جنازه اش راه می روند و پاشنۀ کفش هایشان در خاطرات خشک و خالی ما فرو می رود دیگر قورباغه ها دم غروب نمی خوانند و کلاغ های بلاتکلیف روی تابلوی «شنا ممنوع» به ماهیان مرده فکر می کنند.