ناخودآگاه سیاسی The political unconscious

این کتاب فارغ از مقدمه از شش فصل «درباره‌ی تفسیر: ادبیات همچون کنش نمادین اجتماعی»، «روایت‌های جادویی: درباره‌ی کاربرد دیالکتیکی نقد ژانر»، «رئالیسم و میل: بالزاک و مسئله‌ی سوژ»، «کین‌توزی موثق: گسست‌ها و ایدئولوژه‌های ژانری در رمان‌های «تجربی» جورج گیسینگ»، «رمانس و شیءوارگی: پی‌رنگ‌سازی و بستار ایدئولوژیک در کار جوزف کنراد»، «نتیجه‌گیری: دیالکتیک اتوپیا و ایدئولوژی» تشکیل شده است. فردریک جیمسن ناخودآگاه سیاسی را برای نخستین بار به سال ۱۹۸۱ منتشر کرد، البته نه به‌قصد مشارکت در اندیشه‎بازار نظریه‌ورزی (شبه) انتقادی، بلکه اتفاقا به‌قصد ایراد فرانقدی مارکسیستی بر نقدهای موجود، در جهت برگذشتن از این نقدها. دامنه‌ی وسیع تحلیل‌های مطرح در ناخودآگاه سیاسی، به‌همراه بینش انتقادی نافذ و قدرتمند نویسنده‌اش، خواندن این کتاب را برای علاقه‌مندان علوم انسانی چندان لذت‌بخش کرده است و برای صاحب‌نظران این علوم، چندان ناگزیر، که به‌رغم دامنه‌ی ارجاعات بسیار گسترده و دشوارخوان‌بودن نثر به‌غایت پیچیده‌اش، تاکنون به پرمخاطب‌ترین زبان‌های جهان برگردانده شده و وسیعا مورد استناد قرار گرفته است. با ورود تفکر انتقادی فرانسه به فضای اندیشگانی آمریکا در دهه‌ی ۱۹۷۰، زمینه‌ی ظهور و گسترش حال‌وهوای کاملا تازه‌ای از اندیش‌ورزی انتقادی فراهم شد، زمینه‌ای که فردریک جیمسن آن را «اندیشه‌بازار» می‌خواند. هدف جیمسن در اینجا، نظرکردن بر آشفته‌بازار نقد و گشودن چشم‌اندازی بوده است به وسعت «واپسین افق پیشاروی هرگونه خوانش و تفسیری».