کتاب «مساله درست و غلط نگارش و پژوهش در زبان فارسی » نوشته خسرو فرشیدورد است که به موضوع فن نگارش، فارسی می پردازد. در بخشی از این کتاب می خوانیم:«خط چهرهٔ مکتوب زبان است و همان‌گونه که زبان از مجموعه‌ی اصول و قواعدی به نام «دستور زبان» پیروی می‌کند.خطّ فارسی، به‌موجب اصل پانزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، خطّ رسمی کشور ماست و کلّیهٔ اسناد رسمی و مکاتبات و کتاب‌های درسی باید به این خط نوشته شود، و طبعا چنین خطّی باید قواعد و ضوابطی معلوم و مدوّن داشته‌باشد تا همگان، با رعایت آنها، هویت خط را تثبیت کنند و محفوظ دارند. تدوین مجموعهٔ قواعد و ضوابط خطّ فارسی، مخصوصا در سال‌های اخیر که استفاده از رایانه در عرصهٔ خط و زبان روزافزون شده و حروف‌نگاری و صفحه‌آرایی و ویرایش و نمونه‌خوانی و تهیهٔ نمایه و کارهای بسیار دیگری در حوزهٔ نگارش و چاپ بر عهدهٔ رایانه قرار گرفته، و در نتیجه دایرهٔ شاغلان به امر چاپ و تکثیر از حلقهٔ متخصّصان سنّتی این فن بسی فراتر رفته و فراخ‌تر شده، ضرورت و اهمیت بیشتری پیدا کرده است، چنان‌‌که نگرانی از خطر بروز تشتّت و اعمال سلیقه‌های مختلف و متضاد نیز نسبت به گذشته افزایش یافته است.در باب دستور خطّ فارسی، همواره اختلاف سلیقه و مشرب وجود داشته‌است؛ بعضی طرف‌دار باز گذاشتن دست نویسنده در انتخاب شیوهٔ نگارش بوده و حداکثر جواز و رخصت را تجویز می‌کرده‌اند و بعضی دیگر، برعکس، گرایش به وضع قوانینی عام و قطعی و تخلّف‌ناپذیر داشته و آرزو می‌کرده‌اند که در عالم خط و کتابت نیز قوانینی شبیه قوانین حاکم بر علائم ریاضیات حاکم باشد. از جهتی دیگر، برخی از اهل فن معایب و مشکلات موجود را در خطّ فارسی تا آن اندازه فراوان و جدّی دانسته‌اند که رفع آنها را جز با افزودن و درکار آوردن حروف و علائم جدید میسّر نمی‌شمرده‌اند، و گروهی دیگر کمترین تحوّل و تبدّلی را در خطّ فعلی نپذیرفته و آن را به زیان زبان می‌دانسته‌اند.»
سبد خرید
