نویسنده در آغاز کتاب ، پس از تعریف دموکراسی ، معیارهای دموکراتیک در اسلام را برمی شمارد؛ سپس به دلایل و جنبه های ظهور روشنفکری اسلامی در ایران نوین اشاره می کند. اما مبحث اصلی کتاب با مبحث مدرنیسم مذهبی و دموکراسی در ایران پی گرفته می شود؛ آن گاه ، زندگی و عقاید شش تن از شخصیت های ایدئولوژی و سیاسی در ایران بررسی می گردد که عبارت اند از: آیت الله طالقانی ، مهدی بازرگان ، علامه طباطبایی ، علی شریعتی ، آیت الله مطهری و آیت الله خمینی (ره). نگارنده خاطر نشان می کند: "در حالی که این شش متفکر و فعال مذهبی ایرانی در قرن حاضر ، تا حدودی نظریات مشترکی در مورد اسلام و دموکراسی دارند، اما در برخی نکات به میزان قابل ملاحظه ای با هم فرق دارند. برجسته ترین شباهت ، مربوط به تصور آنها از ماهیت اسلام است ... استدلالات این متفکرین در مورد اصول آزادی و برابری تماما سنتی هستند. همه آنها معتقدند که اسلام اصول ریشه ای دموکراسی یعنی آزادی و برابری را تایید می کند ولی هیچ یک از این افراد آگاهی روشنی در مورد تفاوت های موجود میان این مفاهیم از لحاظ اسلامی و در چارچوب شریعت و یا مفهومی که در دموکراسی ها در بردارند ارائه نمی دهند...". مبحث پایانی کتاب در باب روشنفکری مذهبی و دموکراسی دوران پس از انقلاب است که در آن خلاصه ای از زندگی و آرای عبدالکریم سروش آورده شده است .