"سیگار کشیدن، سیگار نکشیدن" نمایش‌نامه‌ای است به قلم "محمد رحمانیان" که به شکلی خاص طراحی شده است. در این نمایشنامه، که به شکل‌های یک نفره و دو نفره صورت می‌گیرد، هر قطعه نمایشی در پیوند با دیگری، یک مجموعه‌ی کامل را شکل می‌دهد. هر بازیگر در گوشه‌ای از صحنه به بازی خود پیرامون مضمون سیگار، مشغول است و تماشاگران تنها به مدت پنج دقیقه، می‌توانند ناظر نمایش باشند. هدف نویسنده علاوه بر خلق یک اثر نمایشی، ایجاد شرایطی بوده که هنرجویان بتوانند از کتاب برای تمرین تئاتر و اتودهای بازیگری نیز بهره ببرند. سوال این است که اتودها چگونه به بازیگری تبدیل می‌شوند؟ اتود قطعه کوچکی از کار است که با تکرارهای زیاد به شما بلوک‌های اصلی را می‌آموزد که تمام کارهای آینده شما بر روی آنها ساخته می‌شود. اتودها تمرین‌هایی با طراحی خاص هستند که بازیگر را در روند زندگی ناخودآگاه روی صحنه تثبیت می‌کند. این تمرینات خودانگیختگی خلاقانه و پاسخگویی عاطفی را تقویت می‌کند و آمادگی بازیگران را برای تطبیق دادن خود با شرایط خاص افزایش می‌دهد. علاوه بر این، اتودها می‌توانند عادت خلاقیت مستقل را در بازیگر پرورش دهند. نمایش‌نامه‌ی "سیگار کشیدن، سیگار نکشیدن" به قلم "محمد رحمانیان"جایی است که شما شرایط خیالی را ایجاد می‌کنید که در طول اتود در آن قرار می‌گیرید. مهم نیست که همبازی شما شرایط متفاوتی را تصور کرده باشد. یک هنرمند منحصر به فرد است و یک دیدگاه منحصر به فرد دارد. آنچه مهم است این است که آنچه را که شریکتان به شما می‌دهد، دریافت کنید و سپس در ادامه از آن استفاده کنید. لحظه یک فرآیند سیال است، و در نمایش‌نامه‌ی "سیگار کشیدن، سیگار نکشیدن" نه فقط در آغاز، بلکه دائما به سازگاری خود ادامه می‌دهید.
سبد خرید
