اهل جنوب بودن هرچند در همهی جهان به مجموعهای از نداشتهها و ضعفها در اقتصاد و فرهنگ اطلاق میشود، اما در ایران، در همین قرنی که گذشت، زمانی اهل جنوب بودن معنای دیگرگونی داشت؛ مردم جنوب به واسطهی ثروتی که بر آن نشسته بودند و خلیجی که به دریای آزاد متصلشان میکرد، در فرهنگ و اقتصاد پیشگام و پیشرو بودند و مردم نواحی مرکزی ایران، تکتک اشکال زندگی روزمره را از روی دست آنها کپی میکردند. شهرهای آبادان، خرمشهر، اهواز، بوشهر، بندرعباس و ... به دلیل حضور شرکت نفت، گمرک، کشتیسازی، پایگاههای نیروهای هوای و دریایی، نیروگاه اتمی و ... همزمان با تزریق پول و سرمایه به ایران و نجات دادن مردم شهرهای مرکزی از فقر و فلاکت، خودشان نیز با سرعت زیاد درحال حرکت به سوی نمونههای عالی مدرنیته و شهرسازی مدرن بودند. محلههای بریم و بوارده در آبادان، دو نمونهی منحصربهفرد در هنر معماری شهریاند که همهی جوانب زندگی شهری مدرن با توجه به همهی ویژگیهای اقلیمی و جغرافیایی منطقه در آنها طرحریزی و اجرا شده است، هرچند امروز جز نام و خرابههایی، نشان چندانی ازآن زیبایی و شکوه باقی نمانده است! کتاب «بوارده: نخستین محله مدرن در ایران» با جزئیاتی مثالزدنی محلهی مشهور و خاطرهانگیز شهر آبادان را بررسی کرده و نشان داده که چهطور ایجاد فضایی مبتنی بر کیفیت زندگی و متناسب با اقلیم، میتواند منجر به رشد فردفرد مردم یک جامعه شود. این کتاب نمونهای مثالیست برای کندوکاو و فهم چرایی وضعیت بغرنج امروز شهرهای جنوب ایران. شهرهای جنوبی ایران امروز هیچ تناسبی با وضعیت زمین، آبوهوا و هیچکدام از شرایط مطلوب زیست انسانی ندارند و کتاب «بوارده: نخستین محله مدرن در ایران» اثباتگر بیکفایتیهاییست که جنوب پررونق و زیبا و مردمانش را به جایی رسانده که آدمها از خانهباغهای سرسبز و خوش آبوهوا به آپارتمانهای چهل متریای کوچیدهاند که با چند کولر هم خنک نمیشوند!