بیش از یک هزار سال است که ادبیات فارسی، بیش از هر هنر دیگر، فرهنگ ایرانی را به طور مستقیم و جامع پرورش داده و آن فرهنگ را منعکس کرده است. این ادبیات، بیش از هر پدیده ی بومی دیگر، به تنهایی توانسته است فرهنگ ایران را برای خود ایرانیان توصیف کند، ایرانیانی که در طول قرن های گذشته به این ادبیات و جایگاه مخصوص آن و تأثیرش در تجلی فرهنگ بشری اشاره کرده اند. در این کتاب سعی شده فقط نمونه ای معدود از آن تلاش از سوی تنی معدود از هنرمندان در دهه های چهل و پنجاه در صحنه ی ادبیات و سیاست در ایران منعکس شود و از آن مهم تر این که «این تلاش» از سوی دیگران که منظور «نگاه غرب و غربی ها» است چگونه بررسی، ارزیابی و تحلیل شده است و چه تفاوت هایی بین نگاه آنان به ما و نگاه خود ما به خودمان وجود دارد.