هوشنگ ایرانی از درخشانترین چهرههای ناکامماندهٔ شعر فارسی است. او اولین شاعر شعر منثوری بود که شعرش تحت تأثیر نیما نبود. هوشنگ ایرانی به همراه شمسالدین تندر-کیا و بعدها بیژن جلالی شاعرانی بودند که بیاطلاع از کار نیما یوشیج دست به نوآوری زده بودند. ایرانی که اطلاعات وسیعی در عرفان و ریاضیات و منطق داشت، با آشنایی به چند زبان و مطالعهٔ پیگیر و شیفتهوار، ناگهان شاعر شد. او نه تنها غزل و قصیدهای نسرود؛ بلکه با آنها آشنایی نیز نداشت. هنگامی که از اروپا به ایران برگشت و اشعارش را منتشر کرد، هنوز شاعر بالفعلی نبود. او ناگهان و در عرض چند ماه، بهطور غیرمنتظرهای درخشید.