کتاب وام برای ویرانی Loans for destruction

هیچ موسسه مالی در 50 سال گذشته به اندازه صندوق بین المللی پول در زندگی بسیاری از مردم روی زمین دخالت نکرده است. این سازمان جهانی از زمان تأسیس پس از جنگ جهانی دوم، حوزه نفوذ خود را تا دورترین نقاط جهان گسترش داده است. در حال حاضر 188 کشور در 5 قاره در این سازمان عضویت دارند. برای چندین دهه، صندوق بین المللی پول منحصرا در آفریقا، آسیا و آمریکای جنوبی فعالیت می کرد. تقریبا هیچ کشوری وجود ندارد که این سازمان یک یا چند بار سیاست خود را در رابطه با دولت های موجود بر اساس منافع خود اجرا نکرده باشد. پس از بحران اقتصادی جهانی در سال 2007، دامن فعالیت خود را در شمال اروپا گسترش داد و با رشد بحران در سال 2009، بخش جنوبی اروپا را نیز هدف قرار داد. در بخشی از کتاب آمده است: «جنگ جهانی دوم در اروپا ادامه داشت که ایالات متحده آمریکا در ژوئیهٔ ۱۹۴۴ هیئتی از نمایندگان چهل‌وچهار کشور را برای کنفرانسی در برتون وودز واقع در ایالت نیوهمپشیر آمریکا دعوت کرد. هدف رسمی این کنفرانس سه هفته‌ای مشخص کردن اساس نظام اقتصادی پس از جنگ بود. در هتلی بسیار لوکس و منزوی به نام مونت واشنگتن می‌بایست سیستمی به وجود می‌آمد که اقتصاد جهانی را تثبیت کرده و از بازگشت به شرایط اقتصادی حاکم در فاصلهٔ دو جنگ جهانی جلوگیری شود. به‌ویژه اینکه عواملی مانند تورم و ورشکستگی، موانع موجود در تجارت، تغییر شدید نرخ سهام و کمبود طلا و همچنین تنزل فعالیت‌های اقتصادی بیش از ۶۰ درصد نسبت به شرایط موجود در سال‌های دههٔ سی را تحت‌الشعاع خود قرار می‌داد. به‌علاوه، تشنجات اجتماعی، نظام اقتصادی حاکم را به‌شدت تهدید کرده بود. پایه و اساس این کنفرانس معاملات پنهانی بین کاخ سفید و دولت بریتانیا بود که از سال ۱۹۴۰، روی طرح‌های اقتصادی برای ایجاد یک نظام جهانی پول کار می‌کردند. آنچه را که رئیس هیئت اعزامی آنان، لرد جان مینارد کینز در مورد نقش کشورهای کوچک ابراز داشت، می‌توان از سخنان وی در مجمع کنفرانس دریافت: «ما از بیست‌ودو کشور دعوت کرده‌ایم که ظاهرا هیچ عملکرد مثبتی تابه‌حال (برای کنفرانس) نداشته و فقط مانع هستند ... . منظور خانه‌ای است از میمون‌ها که سال‌هاست دور هم گرد آمده‌اند.»