کتاب افسانه معنا Minds Without Meanings

برای شروع باید بگوییم که ما معتقدیم رفتارگرایی از اساس و بنیان اشتباه است: عموما رفتار، معلول علّت­های ذهنی است و در چهارچوب تبیین روانشناسی شناختی رفتارهای یک موجود به باورها، نیات، خواسته­ها و سایر «نگرش­های گزاره­ای» آن موجود نسبت داده می­شود، که این موارد خود نوعا معلول برهم­کنش میان نگرش­های گزاره­ای، موهبت­های ذاتی و فرآیند­های ذهنی آن موجود مانند ادراک، یادآوری و تفکر هستند. به­علاوه با اینکه می­پذیریم سازوکارهایی که به­واسطۀ آن­ها علیت ذهنی انجام ­می­گیرد، به احتمال قوی ناشی از نظام عصبی است، اما هرگز فکر نمی­کنیم تبیین­های روانشناختی به تبیین­هایی در علوم مغز بتوانند کاسته شوند یا آن­ها جایشان را بگیرند همان­طور که فکر نمی­کنیم تبیین­های زمین­شناسی نیز به تبیین­هایی از جنس تبیین­های مکانیک کوانتومی، بتوانند کاسته شوند یا آن­ها جایشان را بگیرند. در این باب که چگونه روانشناسی می­تواند (یا آیا اصلا می­تواند) بر پایه‌‌ی علوم عصبی بنا شود، خلط مسئله­ی هستی­شناختی «چیستی پدیده­های ذهنی» با مسئله­ی معرفت­شناختی «چگونگی تبیین پدیده­های ذهنی» مهم­ترین معضل مباحث میان­رشته­ای است. جریان غالب، تقلیل­گرایی «حالت مرکزی» را به تقلیل­گرایی رفتارگرایانه ترجیح می­دهد، اما از نظر ما دورنمای هر دو به دلایل نسبتا مشابهی به یک اندازه تیره و تار است.