کتاب سارازین وفاچینوکانه sarrasine

داستان نیمه بلند «سارازین» را نباید از قلم انداخت که در میان آثار اونوره از جایگاهی ویژه برخوردار است. بالزاک این نوول را در سال ۱۸۳۰ در پاریس نوشت و در همان سال در «روو دو پاری» (نشریه ی پاریس) منتشر کرد. اونوره دو بالزاک، نویسنده ی بزرگ رئالیست، در ایران بیش تر با رمان هایش شناخته می شود که خوشبختانه اغلب آن ها به دست مترجمانی زبردست و نام آشنا به فارسی برگردانده شده است. با این همه، داستان نیمه بلند «سارازین» را نباید از قلم انداخت که در میان آثار او از جایگاهی ویژه برخوردار است. بالزاک این نوول را در سال ۱۸۳۰ در پاریس نوشت و در همان سال در «روو دو پاری» (نشریه ی پاریس) منتشر کرد. این داستان بر حسب نسخه و اندازه ی حروف بین سی تا شصت صفحه را دربرمی گیرد و در اهمیت آن همین بس که رولان بارت کتاب «اس/زد» را که ترجمه ی فارسی آن از سوی انتشارات افراز منتشر شده و از پایه های نقد نو به حساب می آید، در معرفی و تحلیل ساختاری آن نوشته است. البته بارت نخستین کسی نیست که این شاهکار را به نوعی کشف کرده است. در حالی که برای بیش از یک قرن «سارازین» مهجور باقی مانده بود، ژرژ باتای، دیگر منتقد و متفکر سرشناس فرانسوی در سال ۱۹۵۷ در پیش گفتار رمان خود با نام «آبی آسمان» به معرفی آن پرداخت و این داستان نیمه بلند را در کنار «ابله» داستایوسکی و «در جست و جوی زمان از دست رفته»ی پروست در زمره ی قله های ادبیات قرار داد. «فاچینوکانه»، دیگر داستانی که در کتاب «سارازین و فاچینوکانه» گنجانده شده، شش سال پس از «سارازین» به نگارش درآمده و کوتاه ترین اثر داستانی بالزاک محسوب می شود. مترجم فارسی این دو داستان، سپهر یحیوی، در موخره ای نوشته، شباهت ها و قرابت های زیاد آن ها را دلیل هم نشینی آن ها در این کتاب ذکر کرده است. مسئله ی اصلی هر دو داستان رنج هنرمند است.