کتاب پروست Proust

مقاله «پروست» نوشته ساموئل بکت که در سال 1930 منتشر شد، مطالعه‌ای درباره مارسل پروست است. بکت پروست را در تابستان 1930 در پاسخ به کمیسیونی که توسط توماس مک گریوی، چارلز پرنتیس و ریچارد آلدینگتون در طول اقامتش در مدرسه اکول نرمال در پاریس انجام شد، نوشت. این مقاله به عنوان مانیفست زیبایی‌شناختی و معرفت‌شناختی نویسنده‌اش وظیفه مضاعف دارد و از طرف موضوع ظاهری خود اعلام می‌کند: «ما نمی‌توانیم بدانیم و نمی‌توانیم شناخته شویم». بکت با زبانی سخت و کنایه‌ای، تأثیرات کنونی خود، به‌ویژه شوپنهاور و کالدرون را اعتبار می‌بخشد و مشغله‌های آینده‌اش را پیش‌بینی می‌کند و آنها را در نثر مارسل پروست می‌خواند: قوانین حافظه تابع قوانین کلی تر عادت هستند. عادت مصالحه‌ای است که بین فرد و محیطش، یا بین فرد و برون‌مرکزی‌های ارگانیک خودش، ضامن تخطی‌ناپذیری کسل‌کننده، صاعقه‌رسان وجود اوست. عادت همان بالاستی است که سگ را به استفراغ خود زنجیر می کند. نفس کشیدن عادت است. زندگی عادت است یا بهتر است بگوییم زندگی متوالی از عادات است، زیرا فرد متوالی از افراد است; جهان فرافکنی آگاهی فرد است (شوپنهاور می‌گوید عینیت بخشیدن به اراده فرد)، این پیمان باید دائما تجدید شود، نامه رفتار ایمن به روز شود. خلقت جهان یکبار برای همیشه اتفاق نیفتاده است، بلکه هر روز اتفاق می افتد. پس عادت، اصطلاح عام برای معاهدات بی‌شماری است که بین موضوعات بی‌شماری که فرد و ابژه‌های همبستگی بی‌شمارشان را تشکیل می‌دهند، منعقد شده‌اند.