حکایت، داستان، قصه و افسانه همه تعابیر و اصطلاحاتی هستند که در ادبیات کهن سابقه و کارکرد داشتهاند و همواره ارتباط گسترده و ژرفی میان افسانهها و اساطیر برپا و جاری بوده است. موضوع اصلی کتاب «قصهی اساطیر» تطبیق، بررسی و تحلیل افسانههای ایرانی با مبانی اساطیری است. و از «هزار افسان» دوران هخامنشیان و اشکانیان که منبع اصلی «هزار و یک شب» است تا افسانههای رایج در فرهنگ مردم را در برمی گیرد؛ از هزار و یک شبی که به عقیدهی بورخس بزرگترین داستانها در تمام زمانهاست و مظهر درآمیختگی رمز و نماد با عاطفه و تفکر و تخیل انسان است، تا قصه های عامیانهای که به زبان ساده و رایج روزگار، از نسلی به نسل دیگر انتقال یافته و سنت شفاهی قصهگویی (نقالی) را پدید آوردهاند.