وجود تعارض در میان جوامع و اعصار مختلف اجتنابناپذیر است. امام رضا (ع) همواره در پی پیشگیری از بروز هر گونه تعارض در جامعه و خاندان خود از طریق تبیین مسئله امامت و اعلام مشروعیت نداشتن حکومت و در نتیجه همکاری نکردن با آن بودند. ضرورت توجه به نقش الگویی معصومان (ع) و نیاز جامعه امروزی ما به الگوهای عملی و کاربردی در مشکلات نوپدید در جامعه، نویسنده این اثر را بر آن داشت تا با روش کتابخانهای و اتکا بر منابع دست اول و با شیوهای تحلیلی، به این پرسش پاسخ دهد که شیوه رویارویی حضرت با تعارضهای درون خاندانی و منسوبان به علویان چگونه بوده است؟ حضرت در زمان بروز تعارضهای سیاسی و اجتماعی، با شرکت نکردن در قیامها و همچنین رفق و مدارا با افراد خاندان و گرهگشایی از مشکلات آنها به رویارویی با تعارضات پرداختند و راهکارهای ایشان در مواجهه با تعارضهای فرهنگی و اعتقادی، معرفی شیعه واقعی، امربهمعروف و نهیازمنکر، نخبهپروری، مبارزه با مبنای فکری نادرست و در پی آن تصحیح عقاید و گفتوگو و مذاکره با طرد افراد فرقههای منحرف بود. اثر پیشرو، سیره امام رضا (ع) برای برطرف کردن این تعارضها است.