پژوهش درباره معلولیت در ایران معمولا بر توانبخشی و زیرمجموعههای آن مانند کاردرمانی، گفتاردرمانی و... متمرکز است و تمایل چندانی به بهرهگیری از علوم اجتماعی ندارد. رضا عبدالهی در این اثر کوشیده است مباحث معلولیت را به سوی تبیین علمی و جامعهشناسانه هدایت کند و موضوع معلولیت را از گزارش نویسیهای رایج درباره دردها و رنجهای دنیای معلولیت فراتر برد. جلوههای جامعهشناختی نابرابریهای اجتماعی معلولیت در ایران و تجربههای زیسته که در آن با برخی از معلولان مصاحبههایی شده است، از فصول مهم این کتاباند. پژوهش این کتاب نشان میدهد که افراد معلول فارغ از تفاوتها و تنوعهای گوناگون فردی و جمعی، صرفا بر اساس معلولیت خود، مورد تبعیض قرار میگیرند و در عرصه حیات اجتماعی با نابرابریها و محرومیتهای اجتماعی مواجه میشوند.