روانشناسی اجتماعی، به مطالعه علمی تأثیر متقابل افراد بر یکدیگر میپردازد و در صدد یافتن علل و چگونگی پدیدایی رفتار، احساسات و افکار افراد در موقعیتهای اجتماعی است. در سدههای پیش اندیشمندان مسلمان، چون فارابی، ابوریحان بیرونی، خواجه نصیرالدین طوسی و ابنخلدون، برخی موضوعات و مباحث روانشناسی اجتماعی را مورد توجه قرار دادهاند، ولی گسترش فزاینده تحقیقات در روانشناسی اجتماعی، جایگاه مهم آن در نهادهای دین، سیاست، تربیت و تبلیغات و نیز بومیسازی مفاهیم و آموزههای آن، از جمله مباحثی است که تألیف کتابی را در این زمینه ضروری مینمود. مولفان اثر در این راستا، با بهرهگیری از جدیدترین متون روانشناسی اجتماعی و استخراج گزارههای متناظر از متون اسلامی و تحلیل و تدوین آنها در مجموعهای هماهنگ، بر آن بودهاند تا گامی کوچک در مسیر بومیسازی علوم انسانی بردارند؛ که میتوان آن را گامی در مسیر مفهومسازی الگوهای نظری برگرفته از متون دینی برشمرد. کتاب حاضر در یازده فصل، به مباحثی از قبیل: آرای روانشناسی اجتماعی اندیشمندان مسلمان، ارتباط غیر کلامی و اسناد در ادراک اجتماعی، عزّت نفس در آموزههای دینی و... پرداخته است.