کتاب خانه هایی که در من جا ماندند Khane-haie ke dar Man Ja Mandand

خانه اساسی‌ترین و مهم‌ترین فضایی است که تجربه‌ی زیستن آن را داریم. خانه، مکان حافظه‌ی ما است که با گذشت زمان و از دل رویدادها، معنادار می‌شود. حافظه‌ی تاریخی خانه شامل تجربه‌های انباشته‌ی جمعی در طول تاریخ است که میان آدمیان با فرهنگ‌های مختلف و در طول زمان با وجود تفاوت‌ها، دارای ریشه‌های عمیق معنایی مشترک است. هر داستان‌ معنایی را از خانه در ذهن می‌سازد که در وجودمان به زندگی خود ادامه می‌دهد. این کتاب قصد دارد مولفه‌های معناساز خانه را از زندگی روزمره‌ی شخصیت‌ها در ادبیات داستانی معاصر ایران استخراج کند. حضور، حریم، مالکیت، رمز، زنانگی و قدرت مولفه‌هایی هستند که در این کتاب با چیدمانی برای حرکت از پیش‌گفتار با عنوان خانه آغاز، و تا پس‌گفتاری با عنوان بی‌خانمانی نظم یافته‌اند. درک حال‌و‌هوای داستان، شخصیت‌ها و زیست‌کنندگان فضای خانه برای پرداختن به این معناها ضروری است؛ بریده‌هایی از هر داستان‌ در متن کتاب، فضای خانه و رویدادهایش را برایمان نمایان می‌کند.